Dawni mieszkańcy Bieszczad.
Bieszczady razem z Beskidem Niskim i Sądeckim, które znajdują się dalej na zachodzie, były zasiedlane od ok. XIII wieku przez różne plemiona słowiańskich nomadów, które migrowały z południa i wschodu. Spośród nich, najbardziej zauważalni byli Wołosi z Bałkanów i Rusini z Ruthenia. Żyjąc na tym samym obszarze oraz łącząc się między sobą w małżeństwa przez wieki, powoli zaczęli się dzielić na dwie różne grupy etniczne znane jako Bojkowie i Łemkowie. Bojkowie przejęli wschodnią część Bieszczad, wschód Cisny, podczas gdy Łemkowie zaludnili obszar rozciągający się od zachodu Bieszczad aż po Beskid Sądecki. Obie grupy były do siebie bardzo zbliżone pod względem kulturowym, ale istniały pomiędzy niemi jednak zauważalne różnice, które można było zaobserwować poprzez dialekt, strój i architekturę. Dzielili wiarę ze swoimi ukraińskimi sąsiadami. Po Unii Brzeskiej z 1596 roku, większość Łemków i Bojków zwróciła się w stronę Katolickich Kościołów wschodnich, które akceptowały zwierzchnictwo Rzymu, ale pozostawały przy starej liturgii wschodniej. Jednakże od końca XIX wieku, Kościół zaczął systematycznie narzucać obrządek łaciński. W odpowiedzi wielu Łemków i Bojków wybrało powrót do bliższych im tradycji cerkiewnych.
