Bieszczady – górskie niebo
Czemu akurat Bieszczady tak bliskie są nam, że wciąż chcemy tam wracać? Czemu to tam idziemy, gdy musimy przemyśleć życie? Czemu na szlaku mijamy tylko samotnych wędrowców, wpatrzonych w dal? Bieszczady to magia. Nie ma drugiego takiego miejsca na świecie, gdzie drzewa przemawiałyby językiem, który człowiek rozumie najlepiej. Nigdzie więcej nie spotkamy takiej życzliwości na szlaku, co tutaj. Czasem myślę, że Bieszczady to jedyne miejsce, w którym spotkać można jeszcze człowieka. Tego prawdziwego, z sercem nieskażonym życiem. Tyle przejmujących nut tu powstało, tyle dźwięków gitar przy ognisku wybrzmiało. Tyle miejsc, wciąż jeszcze nieodkrytych, nieznanych. Bo kto wie, że pod Tarnicą znajdują się dwa tajemne przejścia podziemne? Kto słyszał legendy o biesach i czadach, które czyhają na złe dusze właśnie tu? Bo złe dusze wstępu w góry nie mają. Ileż magii mają w sobie te drogowskazy, świadkowie tysięcy podróży, tysięcy łez i pocałunków. Ileż to ludzkich historii zna ten krzyż, górujący nad Tarnicą i światem? Gdyby on mógł mówić, opowiedziałby nam całą historię ludzkości, może jedyną prawdziwą na tym świecie, bez kiczu i kłamstw. Góry to potęga. Raz tu przyjdziesz, a już zawsze cząstka Ciebie tutaj zostanie.
